Eric Vanthillo schreef mooie dingen over ‘Mijn opa is een boom’ op Pluizuit.

“De auteur verrast door woorden uit hun context te halen of ze een andere betekenis te geven. Zij speelt virtuoos met taal en prikkelt zo je eigen taalvermogen.
Godon illustreert de mooie woorden gepast, alsof niemand anders dit had kunnen doen… De prent waarbij oma hem troost is van een onovertroffen schoonheid zo mooi en eenvoudig…
Kris Demey heeft dit alles perfect vormgegeven. Zodat het hele plaatje klopt als een bus.”

Soms doet een recensent je wankelen. Je wikt en weegt elk woord. Je geeft jezelf tussen de regels prijs. Je verpakt je verhaal zo aanlokkelijk mogelijk voor de lezer. En dat doe je niet alleen. Schrijver, illustrator, vormgever en uitgever stoppen samen veel liefde in een boek. Echt.
Niet elke recensent lijkt dat aan te voelen. Sommigen hakken liever in op werk dat ze slecht vinden -de meeste kinder- en jeugdboeken-, dan te loven wat hen raakt -opvallend weinig-. Volgens mij helpt dat de kinderliteratuur niet vooruit. Misschien worden heel wat prachtige boeken daardoor niet eens meer geschreven.
Deze recensie is anders, geschreven met een hart voor kinder- en jeugdliteratuur, zo eentje die je zin doet krijgen om nog zo’n heel mooi boek te maken.
Zo zouden recensies, wat mij betreft, wat vaker mogen zijn: als echte leestips, met de nadruk op wat goed is (als in ‘GOODreads’?). Absoluut eerlijk zijn, maar tegelijk beseffen dat elke mening subjectief is en dat de schrijver allicht niet over één nacht ijs ging. Ook eens afblijven van een boek dat je niet ligt. Pc uitzetten, iets leuks gaan doen en denken: ‘ach, de volgende keer beter.’ De kans is groot dat dat (nog ;-)) betere boek er dan ook echt eens van komt.

Tja. Ik was vanochtend heel ontroerd door Eric Vanthillo’s warme woorden. Nog even nagenieten, en dan vrolijk verder aan mijn nieuwe prentenboek.